Opowiadania grozy z Wejherowa. Mgła, która śpiewa

 "Morze Bałtyckie nie oddaje wszystkich swoich zmarłych. Czasem zwraca ich fragmenty – buty wypełnione piaskiem, medaliony ze zniekształconymi twarzami, głosy, które nie potrafią zamilknąć. Najgorsze jednak chowa w bunkrach, tam gdzie beton ma pamięć, a mgła jest... żywa."

Opowiadania grozy z Wejherowa. Modlitwa, która nie milknie

Kalwaria Wejherowska ma 26 kaplic. Ale jest i 27. ta, której nie ma na mapach, ta, do której prowadzi ścieżka porośnięta pokrzywami. Mówią, że tam modlitwy nie docierają do Boga. Zamiast tego opadają jak kamień na dno studni, budząc to, co śpi w ciemności.

Opowiadania grozy z Wejherowa. Topielec z Wodnych Ogrodów

Wodne Ogrody w Wejherowie zimą zmieniają swój charakter. Fontanny milkną, pokryte lodem, a rzeka Cedron płynie leniwie pod warstwą szronu. Park, który latem tętni życiem, zimą staje się opustoszałą krainą cieni i szeptów. Szczególnie po zmierzchu, gdy nikogo już tam nie ma.

Wejherowo – moje miasto, moja historia

Mieszkam w Wejherowie. Nie w Gdańsku, nie w Gdyni, a w Wejherowie. I wiecie co? Jestem z tego dumny! Bo Wejherowo to miasto z duszą, z historią, z klimatem. To miasto, w którym przeszłość splata się z teraźniejszością, tworząc niepowtarzalną atmosferę.

Mroczne opowiadania z Wejherowa. Cień z wejherowskiej Kalwarii

Na Kalwarii Wejherowskiej zawsze panowała szczególna atmosfera. Kapliczki rozrzucone na wzgórzach, otoczone drzewami, które zdawały się szumieć jakby w innym języku, od wieków budziły zarówno podziw, jak i pewien niepokój. Tam właśnie postanowił udać się Karol, fotograf-amator, który pragnął uchwycić piękno tego miejsca po zmroku.