#czytam

Dziecko w literaturze

Które literackie dziecko ma najwięcej fanów? Który pisarz oddał istotę dzieciństwa najlepiej? Freud podkreślał niezwykłą wagę tego okresu w całym życiu. Z niego bowiem mają pochodzić wszystkie kłopoty wieku dorosłego.

Mojżesz – dziecko szczęścia ponieważ udało mu się uniknąć zagłady przyszykowanej przez faraona. Trzcinowy koszyk widniejący na rysunkach zapada w pamięć i daje nadzieję, że jednak Ktoś czuwa nad nami.

Jezus – nie miał tyle szczęścia, co Mojżesz. O jego dzieciństwie wiemy niewiele, choć to, co głoszą apokryfy może się podobać. Z pewnością założyć możemy, iż pomagał Józefowi w robocie ciesielskiej. Po ośmiu dniach od urodzenia został obrzezany i ofiarowany w Świątyni. Gdy miał lat 12 pozostał w świątyni w Jerozolimie, by tam po raz pierwszy głosić prawdę o Królestwie Bożym.

Herakles – dziecko Zeusa, które było silne. Niezwykle silne.

Św. Aleksy – bogate dziecko bogatych rodziców, które mogło do końca życia nic nie robić. Jednak naznaczony przez Boga zdecydował się na żywot ascety. Wskazywały na to już zachowania wieku dziecięcego.

Urszulka – bohaterka „Trenów” Kochanowskiego jest jednym z najbardziej uśmiechniętych dzieci literatury, o czym w swojej twórczości zapewniał ojciec. Słynny „ucieszny śmiech” ponoć do dzisiaj słychać w Czarnolesie.

Józio – jeden z duchów „Dziadów cz. II” Mickiewicza, który na ziemi nie zaznał niczego złego. Tylko samo dobro – a jak pisze wieszcz to też nie za dobrze. „kto nie doznał goryczy ni razu ten nie dozna słodyczy w niebie”

Rózia – patrz Józio.

Orcio – pozostając w klimacie romantycznym nie sposób nie wzpomnieć o Orciu. Syn hrabiego, który szukał uczuć gdzie indziej za późno zorientował się w radości posiadania potomka – poety.

Katarynka – Prus – opowieść o niewidomej dziewczynce, której sensem życia jest wizyta kataryniarza i muzyka. Jej historia wzrusza pana Tomasza, który postanawia działać i pomagać.

Janko Muzykant – sienkiewiczowskie dziecko, które nie zważając na biedę chciało tylko jednego – skrzypiec. Według matki skrzypki na zawsze miał dostać od Boga.

Jakub – bohater „Mendla Gdańskiego” pokazuje wielką siłę ducha oraz fakt, iż nawet największe prześladowania nie mogą w silnym charakterze złamać ducha.

Alicja – główna bohaterka „Alicji z Krainy Czarów” tylko pozornie jest osobą, która nie może pojąć sensu świata równoległego. Badacze zwracają uwagę na fakt, iż jej zachowanie jest przykładem wielkiego wyczucia oraz umiejętności wykrywania nielogiczności w świecie rządzonym przez dorosłych.

Józio – ten od Gombrowicza. I wszystko jasne.

Mały Książę – któż nie chciałby być taki jak on.  

5 najważniejszych książek Literatury Polskiej XX wieku. Część pierwsza

Tyrmand, Reymont czy może Mrożek? Która książka z działu Literatura Polska XX wieku jest dla mnie ważna?

Oto zestawienie, które subiektywnie pokazuje dzieła wpływające na dalsze pisarstwo "formy polskiej" jak pisał Jarzębski Jerzy.

1.  Zazdrość i medycyna -Choromański w ciekawej formie przedstawia trójkąt, w którym zjawiska meteorologiczne grają główną rolę. One współodczuwają to, co dzieje się w Zakopanem. Miłość, nienawiść, zazdrość w wykonaniu mężczyzny nie była chyba nigdy tak dobrze opisana na kartach literatury.
2. Ferdydurke - problem formy, dorastania i przeróżnych granic Gombrowicz opracował tak dobrze, iż do dzisiaj nikt lepiej się tym nie zajął. I jeszcze ta gra z czytelnikiem, który jest tylko (a może i aż) pionkiem.
3. Chłopi - monumentalne dzieło Reymonta to kawał dobrej roboty w każdym calu. Nie ma co narzekać na opisy - tego nie da się napisać ot tak.
4. Czarny potok - Buczkowski pokazuje zagładę Żydów ale i całego konceptu, który do czasu wojny trzymał świat w ryzach. Autor stara się także pokazać nową ideę człowieka.
5. Dolina Issy - gdyby gimnazjaliści wpadali na ten utwór mogli by o inicjacjach przeróżnego rodzaju dowiedzieć się zdecydowanie więcej niż w innych źródłach.

5 najważniejszych polskich książek w historii

Książki, które wyróżniają się w polskiej kulturze przełomu wieków? Okazuje się, że obecnie nie znamy ich tytułów oraz zawartości - a szkoda. J. S. Kopczewski zebrał niektóre w swojej publikacji.