Tajemnica Pani Ming

Czy umiemy mówić o uczuciach? Człowiek potrafi żyć bez drugiego? To tylko niektóre z pytań zadawanych w "Tajemnicy Pani Ming".

Tytułowa pani Ming to ... babcia klozetowa ujmująca swoją elokwencją i mądrościami wschodu. Kiedy po raz pierwszy spotyka ją główny bohater opowieści - europejczyk o wyraźnych rysach karierowicza - nie może uciec od fascynacji osobą starszej kobiety. Jej opowieści o licznym potomstwie oraz problemach, jakie sprawiło to w Chinach dają mu do myślenia. Jak człowiek umie poradzić sobie w tak nieludzkich warunkach? Przecież polityka urodzeń w Chinach nie należy do prorodzinnych.


Główny bohater kłamie prezentując zdjęcie swoich dzieci. Jednak sam wiedziony ciekawością postanawia odkryć największy sekret pani Ming. Próbuje dowiedzieć się, co kobieta skrywa za fasadą swoich poruszających, choć niewiarygodnych opowieści o dzieciach cyrkowcach czy naukowcach? Prawda i finał okazują się znów przeczyć prawom jakiejkolwiek logiki.


W "Tajemnicy Pani Ming" Schmitt z właściwą sobie wrażliwością jeszcze raz dotyka najskrytszych tajemnic ludzkiej duszy dotyczącej mocnej potrzeby bycia z drugim człowiekiem. Jakkolwiek byśmy się nienawidzili, ilukrotnie byśmy się wyzywali - koniec końców i tak spotykamy się przy granicznym murze próbując uzyskać przebaczenie i zgodę.

Znów okazuje się, że pieniądze nie są najważniejsze, a kariera jest ulotna i nie będzie siedzieć przy naszym szpitalnym łóżku. Schmitt po raz kolejny wyciska słuszne łzy czytelnika za tym, o czym wszyscy zapominamy. O szacunku do drugiego człowieka i miłości bliźniego, której coraz mniej na świecie.

#czytamzwoblink

Zazdrośnice

Do czego zdolny jest człowiek w sytuacjach ekstremalnych? Sprawdza Eric-Emmanuel Schmitt w "Zazdrośnicach".

Przyjaźń i relacje to najlepsze co może spotkać człowieka w życiu - mawiają wyznawcy zasad psychologii. Czy aby na pewno? Anouchka, Julia, Raphaëlle, Colombe – cztery przyjaciółki od serca. Ponoć na zawsze. Jeśli jakaś ma problem inne pędzą na sygnale, by ugasić pożar. Od dziecka zwierzały się sobie ze wszystkiego, dzieliły każdą radością i smutkiem. Wierzą, że miłość przemija, lecz przyjaźń jest wieczna.
Jednak gdy Raphaëlle zaczyna korespondować z chłopakiem, z którym spotykała się Julia, więzi łączące cztery przyjaciółki zostają wystawione na ciężką próbę, która koniec końców kończy się tragicznie.

Eric-Emmanuel Schmitt od czasu "Oskara i Pani Róży" zmienił się nie do poznania. "Zazdrośnice" to opowieść, w której każdy z czytelników odkryje inną - mroczną stronę swojej osobowości. I na nic związki rodzinne, przyjaźń ponad śmierć - kiedy człowiek zbłądzi zdolny jest do wszystkiego. Pisarz wychodzi od problemu miłosnego uniesienia do chłopaka dwóch przyjaciółek. To dopiero początek dość skomplikowanej sytuacji, w której biorą udział wszyscy - czy tego chcą czy nie. Pragnę pokoju, nie wojny. Jednak gdyby okazało się, że to nieuniknione, prowadziłabym wojnę.

Dziewczyny mierzą się z problemami, których powinna być pozbawiona młodość. Chodzi o śmierć, rozstania i straty. W momencie dojrzewania nastolatki widzą, że życie nie jest usłane różami, a każda historia nie kończy się happy endem. To bardziej "Romeo i Julia" stają się idolami współczesnej młodzieży. Po co walczyć jak można uciec - czy to w używki, próby samobójcze czy inne światy dalekie od rzeczywistości. Smutne ale prawdziwe.

Mocne.Polecam.

A w konopiach strach?

Słowo konopie - podobnie jak imigranci, Kaczyński i Rosja budzi u wielu ludzi strach. Czy aby uzasadniony? Odpowiada neurobiolog profesor Vetulani w rozmowie z Marią Mazurek.

Okazuje się, że o konopiach zarówno zwolennicy jak i przeciwnicy wiedzą niewiele i przydałaby im się lektura tej książki ukazującej się w serii "Bez tajemnic". Medyczna marihuana według profesora ma same plusy, co udowadnia podając szereg nieoderwanych od rzeczywistości przykładów. Równocześnie pokazuje, że częste używanie trawki nie jako leku powoduje różne problemy, o których warto informować. Nie jest tak różowo - przepraszam zielono - jak to wielu opisuje. Nie jesteśmy też w czarnej dupie - jak mawiają przeciwnicy. Dyskusja tych dwóch stronnictw powoduje jedno - do dzisiaj ci, który ostatnią deskę ratunku widzą w marihuanie leczniczej nie mogą się nią leczyć. Bo w konopiach strach? Coś jest na rzeczy.

Objaśniając właściwości medycznej ganji Vetulani cofa się do historii i tradycji związanych ze stosowaniem substancji psychoaktywnych. Czytamy więc, że manna z nieba w Biblii to prawdopodobnie halucynogenne grzybki. Profesor przypomina również historię rodem ze Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie Jerzy Waszyngton co rano doglądał swoich konopii. Natomiast królowa Wiktoria leczyła cannabis bolesne miesiączki.

Profesor wchodzi również na grunt twardych narkotyków opowiadając szerzej o działaniu amfetaminy. Nasz naukowy autorytet widzi więcej plusów niż minusów stosowania białego proszku powołując się na własne przygody związane ze środkami pobudzającymi. Czy to dobry kierunek? Sami oceńcie.

Książkę zamyka rozmowa z doktorem Markiem Bachańskim, opowiadającym o nadziejach związanych z leczeniem ciężkich postaci padaczek lekoopornych u dzieci z wykorzystaniem substancji z grupy kanabinoidów pozbawionej działania psychoaktywnego.

Strach ma wielkie oczy. Tylko nie szukałbym go w konopiach.

Pies zjadł samochód?

Człowiek człowiekowi wilkiem, a czasem i swojego psa wyśle, by ten rozwalił samochód sąsiada. Serio? Sądziłem, że takie rzeczy tylko w Fakcie.


Sobota - godzina 08:00. Samochód stojący na zamkniętej posesji ma zerwane tablice rejestracyjne, zarysowania na całej karoserii i wyrwane kable ze świateł. Dodatkowo uszkodzony zderzak przedni i ogólnie syf. Przypadek? PiS? Platforma? Putin? Nie sądzę.

Wzywam policję. O dziwo i wbrew ciągle niezadowolonemu z suwerena pospólstwu przyjeżdża szybko. Ogląd miejsca zdarzenia i ... potwierdzają moje obawy co do tego, że ludzie świnie. - Ma pan jakiś wrogów? - pada pytanie. Szukam w głowie wszystkich, którzy zaleźli mi za skórę. Wszystkich, którzy krzywo się patrzą i nie słyszą r w moich chrześcijańskich ustach. Dużo? Wiele? Wymiękam. Policja i tak stwierdza, że w ramach zemsty to by ktoś zbił mi szybę cegłą, a nie wyrywał zderzak.

Pytają się sąsiadów, czy coś widzieli. Sąsiedzi, którzy mają widok lepszy na samochód niż ja oczywiście wtedy byli "poza miejscem zamieszkania" albo "spali". A kiedy chodziłem w gaciach po kuchni po 23:00 jakoś wszyscy widzieli.

Nic - myślę w duchu i czekam na przyjazd policji dochodzeniowej. Ślady, tropy, odciski palców i te sprawy. Skrzyżowanie ojca Mateusza i Kojaka z McGiverem. Niestety, przyjeżdża polska rzeczywistość, która ... daje radę. Po bliższych oględzinach stwierdzają, że to ... pies. - Pewnie biegł za kotem lub kuną, która ukryła się gdzieś w silniku - mówią. Szok, niedowierzanie i szacunek dla ludzi, którzy są słabo wynagradzani. Zresztą jak my wszyscy.

Spisanie zeznań i inne sprawy. Ocena polskiej policji - bardzo dobra. Ocena właścicieli sweet piesków - niedostateczna.

PS. Jak Cię znajdę i nie masz AC to płacisz gotówką. Trzeba odpowiadać za swojego psa. Nawet jak ten chce zjeść kota w moim własnym samochodzie. A to - jak pokazuje kosztorys dużo kosztuje.

Dlaczego ekonomiści piszą dobre kryminały?

Nie wiem - jednak Camilla Läckberg w swoich książkach pokazuje niesamowitą klasę, styl i siłę literatury skandynawskiej, która choć dzieje się w małej mieścinie staje się uniwersalnym miejscem odnoszącym się do każdego miejsca na ziemi.

Kryminalne powieści Läckberg rozgrywają się w miasteczku Fjällbacka, jej rodzinnej miejscowości, położonej na zachodnim wybrzeżu Szwecji. Przewodnimi bohaterami są pisarka Erika Falck i policjant Patrik Hedström. Pewnie ta artystka to alter ego Lackberg natomiast policjant przypomina obecnego partnera poczytnej autorki.

Camilla Läckberg prezentuje czytelnikowi zbrodnię z najwyższej półki. To nie zwykle kradzieże, włamania czy pobicia ze skutkiem śmiertelnym. W szwedzkiej mieścinie ludzie na przełomie wieków gotowi byli do dzieciobójstwa, morderstw ze szczególnym okrucieństwem i dziwactw, których nic nie usprawiedliwia. Jednocześnie autorka prezentuje zbrodniarzy, których nigdy nie podejrzewalibyśmy o niecne zamiary. Matka, która kocha swojego syna ponad wszystko. Babcia o bezgranicznej uczciwości. Ekonomista, który pomaga kobietom będącym w trudnej sytuacji.

Motywy? Różne - podobnie jak cała psychologiczna otoczka śledztw, dochodzenia do prawdy, która szokuje czytelnika. Zabrzmi sztampowo - ale do końca w żadnej książce nie mamy jednego podejrzanego. Trop gubimy po raz będąc zaskoczeni, gdy w finale okazuje się, że morderca to nijaki mieszkaniec tego małego miasteczka Camilli Läckberg.

Warto przeczytać! Polecam

Kaznodzieja

Niemiecki bękart

Ofiara losu

Księżniczka z lodu

Wyznajemy.pl

Polska to dziwny kraj i państwo, które istnieje tylko teoretycznie. A na dodatek pełno w nim ludzi, którzy mają sekrety lepsze niż bohaterowie "Mody na sukces" i "Na wspólnej" więc chcąc się nimi dzielić jak świadek koronny - Masa. Na wyznajemy.pl

Jaki obraz możemy uzyskać podczas lektury zacnego portalu tworzonego "tylko" przez wielu różnych czytelników? Przede wszystkim to niewyżyci ludzie chcący kolejnych części Greya. Jeśli nudzi się im sado-maso to gotowi są nawet znaleźć partnera/partnerkę, która będzie udawać mamusię. Czasem w siusiaku umieszczą serduszko A jak już nie dają w TVN nic ciekawego to zanurzą nawet w 15-latce.

Czasem zdarzy się ktoś z ckliwym wyznaniem. A to, że adoptował dziecko ale nie umie go pokochać - vide. Innym razem gimnazjalistka zgadza się na seks za pieniądze, a potem tego żałuje (zobacz to).

I znów wracamy na wesołe tematy, które dotykają naszych rodaków. Poluzowany zaworek? Proszę bardzo! Gówniany egzamin - voila! Ech i znów będzie o seksie - przepraszam, o cygarach.

Zachodzę w głowę, a właściwie w czarną dupę - kto to pisze i ile im za to płacą? Czy na trzeźwo mogę mieć takie pomysły? Wychowany na wierszach Szymborskiej pewnie nie ale jak zerknę zza firanki niektórzy sąsiedzi i sąsiadki mogą mieć słodko-gorzkie tajemnice. Polane, o ile dobrze pamiętam, śliną i wydzieliną z pochwy - bo taki tekst kiedyś również na wyznajemy.pl czytałem.

A pod tym wszystkim komentarze psychologów z każdej klatki w bloku. A że dlaczego i po co się mu oddawałaś? Dlaczego nie pomogłaś? Jak możesz nie kochać pięknego murzynka? Seicento wygrało z BMW - serio? Przypadek? Nie sądzę. Tylko 1 Polska dla prawdziwych Polaków. Reszta wyp...

I tylko tej naszej Polski żal. Żal.pl? Czemu nie :)

Rozmowa rekrutacyjna w Polsce

Opowieści o tym, że kiedyś pracę dostawało się "od ręki" zgłaszając chęć pracy w wybranym zakładzie młodzi traktują jako legendy bliższe opowieściom o Smoku Wawelskim niż Czarnej Wołdze. Przecież musi być rozmowa rekrutacyjna. Jak wygląda to w Polsce anno domini 2017?

Punkt widzenia pracodawców (nie wszystkich) zmienia się na korzyść pracownika. Nowi pracownicy zarabiają więcej, bo za to, co dostają starzy do pracy by nie przyszli. Płaca to nie wszystko - gro firm oferuje umowę na czas nieokreślony już po 3 miesiącach. Dobra zmiana w wykonaniu PiS? Nie sądzę - to bardziej wymogi rynku pracy, który na gwałt potrzebuje taniej siły roboczej.

Jak wygląda rozmowa rekrutacyjna anno domini 2017? Jest przede wszystkim dużo pytań o to, co chce się robić za 10 lat. Pytania dotyczące chęci przyjścia tu i teraz nie pojawiają się często (a powinny). Równie ciekawe są rozmowy dotyczące zarobków. Ile chciałby Pan/Pani zarabiać? Jeszcze na początku XXI wieku ludzie cyzelowali się widząc obawy w oczach pracodawców - teraz walą z grubej rury. 2000 na rękę i własna działalność gospodarcza wydają się być wyżynami współcześnie poszukujących pracy. Rozmawiając jednak z pracodawcami wiem, że zdarzają się oseski wprost po studiach lub tuż przed emeryturą, którzy jako: handlowcy chcą podstawę 10.000 plus premia; jako stolarze 5.000 na rączkę i coś do tego; sprzedawca w sklepie z łóżkami 6.500 netto i przydałaby się premia. Pracownik jest w cenie i się ceni. Tylko czy znajduje wymarzoną pracę?

Co do Ukraińców i innych mieszkańców Wschodu wypowiadać się nie będę. W wielu znanych mi wypadkach eksperyment nie udał się - z biegiem czasu Ukrainiec chce (i słusznie) zarabiać tyle samo i być traktowany jak Polak. A że nasz charakter w zdecydowanej większości jest wredno-słowiański pojawia się problem nie do rozwiązania. Niektórzy nawet (są tacy!) znaleźli sobie sposób na chodzenie z pracodawcami do sądów. Wyznawcy konfliktu z "Zemsty" Fredry zatrudniają się na okres próbny bez umowy, by zaraz potem zgłosić to do sądu. Ostrzejsze pismo i już chcą zadośćuczynienie. Pojawia się jednak pytanie: czy oni gdzieś do emerytury przepracują?

Rozmowa rekrutacyjna to poszerzanie swoich kontaktów społecznych. W odpowiedniku amerykańskim, gdzie rekrutacja ma więcej etapów niż Tour de Polonge trzeba wiedzieć, który kwadracik wybrać, by sprzedać jak najwięcej. Jeśli nie wiesz tego - należy zadecydować, dlaczego siłownia ma być koło Krakowa w lokalu, gdzie kiedyś znajdował się salon pedicure. Reszty zadań nie pamiętam aczkolwiek tak nie przejechali mnie na obronie magisterki i egzaminie do bierzmowania.

Rozmowa rekrutacyjna to fajna sprawa. Rekrutujcie! Rozmawiajcie! I cieszcie się wymarzoną pracą. Łapka w górę, kto ją znalazł?

Lego Batman. Film

Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego na początku filmu pojawia się ciemny ekran? Oczywiście - to znak rozpoznawczy Batmana, który w Gotham jest postacią kultową wraz ze swoim dziewięciopakiem.

Tym razem złożony z klocków LEGO Mroczny Rycerz z Gotham musi obronić swoje miasto przed zakusami nikczemnego Jokera. Okazuje się bowiem, że klaun wpadł na genialny pomysł - wie, jak zniszczyć to, co Batman lubi najbardziej - sławę superbohatera, który rozwala wszystkich jednym paluszkiem w rytm ulubionej muzyki. Na nieszczęście Bruce Wayne ma dodatkowy problem - nowa komisarz Barbara Gordon chce, by Mroczny Rycerz działał wspólnie z policją i mieszkańcami. Nie zapominajmy o kamerdynerze Alfredzie, który martwi się o panicza i jego ... samotne życie. Czy zmieni to adoptowany Robin?

Lego Batman jest świetną kontynuacją (?) Lego Przygody. Twórcy stworzyli film, na którym śmieją się i dorośli i dzieci. Film, który nie jest tylko kolejnym z serii powtarzanych motywów Mrocznego Rycerza. Okazuje się, że oprócz robienia dziewięciopaku, 1000 pompek i pochłaniania faszerowanych homarów jest ogromna potrzeba przyjaźni i bycia razem. Batman zaczyna to rozumieć dopiero w momencie, gdy Gotham ma zapaść się w wieczną odchłań. Zresztą - lepiej później niż wcale.

Polski dubbing daje radę. Najlepsze według dzieci są zadmobil oraz wiecznie roześmiany Batman. W niedługiej przyszłości będzie okazja zobaczyć Lego Ninjago jako kolejną część wielkiej rodziny Lego - z pewnością będzie się działo.

Na końcu filmu pojawiają się białe plansze. To znak, że wszystko zakończyło się pomyślnie. Jaki kolor jest na końcu "Lego Batmana"?

Zapraszam do kin.

#cmentarz

Przepis na pizzę

Jak czyścić buty?

Amadeusz z Gdyni

Wejherowska publika Filharmonii po gościnnym występie teatru z Gdyni spodziewała się? Nie do końca wiadomo czego, ale pewnie z powodu niskiej ceny biletów i mało znanych nazwisk postanowili nie przyjść tak tłumnie jak na Stuhra. Szkoda, bo "Amadeusz" Jacka Bały bije na głowę inne sztuki wystawione w wejherowskim przybytku.


Amadeusz Mozart (grany przez genialnego Macieja Wiznera) to niechciany mistrz nad mistrze. Ubóstwiany przez tłumy i potrafiący zachwycić cesarza, króla, księdza i prostytutkę miał jednak taką samą liczbę przeciwników. Antonio Salieri należał do grona tych, którzy do końca życia (ale i długo potem) nie umieli pogodzić się z nadejściem mistrza nad mistrze. Człowieka, który tworzył Boga podczas swoich oper, koncertów czy requiem.

"Amadeusz" w wykonaniu gdyńskiego Teatru Miejskiego pokazuje bogactwo i złożoność życia artysty formatu Mozarta. Życie w nędzy przeplatane nałogami, humorami i rozdarciem pomiędzy życiem dorosłego człowieka a syna sprawiają, że ponad 2 godzinny spektakl ogląda się lepiej niż jakikolwiek serial Netfixa. Idąc w interpretację tej sztuki twierdzę, że losy mistrza są prezentacją kondycji współczesnych ludzi chcących płynąć pod prąd. Bez znajomości, kontaktów czy kapitału społecznego trudno jest wybić się na niepodległość, niezależność, na życie pełną gębą. Jedynie widząc "za dużo nut" ludzie awansują w kolejne stopnie wtajemniczenia.

Z drugiej strony i Antonio Salieri ma coraz większe problemy z moralnością. Do momentu, gdy nie było jasnej gwiazdy Mozarta kompozytor dworu wiódł życie spokojne. Dopiero zazdrość i upadek wiary w rzeczy najważniejsze sprawiają, że snuta przez niego intryga wydaje się najgorszą rzeczą ściągającą na niego wieczne potępienie.

Wszystko to przy dźwiękach muzyki klasycznej. Majstersztyk.