Asiunia | Joanna Papuzińska | Recenzja

Asiunia. Joanna Papuzińska

"Asiunia" prof. Joanny Papuzińskiej to krótka acz mocna opowieść o przeżyciach dziecka w czasie II Wojny Światowej.

Asiunia - samotna jak palec

Historia zaczyna się dla Asiuni po jej piątych urodzinach. Właśnie wtedy zaczęła wszystko pamiętać i na sposób dziecka rozumieć. Urodzona w 1939 roku dopiero w 1944 mogła przekonać się, że czasy wojny nie należą do najprzyjemniejszych. Najpierw musiała opuścić dom zostawiając matkę, ojca i rodzeństwo. W obcym domu, w otoczeniu trzech kobiet i jej rówieśniczki musiała żyć dostosowując się do tamtych realiów - obcych mebli, otoczenia, ludzi i kubeczka, z którego piła mleko.

Kolejne ciocie, kolejne babcie

Potem była kolejna ciocia - weselsza i przyjemniejsza. Udawała tygrysa, a podczas ubierania zapominała, że pończochy nosi się na nogach - nie zaś na rękach. Asiunia na chwilę zapomina o wojnie. Niestety po pewnym czasie znów musi uciekać - tym razem do babci, która opiekuje się już jej rodzeństwem poza Warszawą.

Widmo głodu, którego nie znamy

Głód, bieda i strach wypełniają życie dzieci z otoczenia Asiuni. Jej starsi bracia starają się zdobyć jedzenie, którego na rynku nie ma. Próbują coś sprzedawać, polować na zające bądź imać się przeróżnych zajęć byleby tylko nie chodzić głodnym. W przykrótkich kurtkach i wypchanych gazetami butach walczą o kolejny dzień.

Najlepsza w tym wszystkim jest babcia. Z żołędzi potrafi zrobić niesamowicie gorzką ale pożywną kawę. Jej pomysłowość w kuchni nie zna granic, choć jedzenia nie ma praktycznie żadnego.   Niemcy uciekają, Rosjanie wkraczają. Asiunia już nie wie, co gorsze. Koniec wojny to klasyczny happy end, w którym tata odnajduje swoje dzieci. O mamie nie wiemy jednak nic.

Asiunia istnieje naprawdę

Joanna Papuzińska - autorka "Asiuni" jest jednocześnie bohaterką tej opowieści. Wszystko to przeżyła. Wojna, głód, strach i lęk towarzyszyły jej w każdym momencie II Wojny Światowej. Ta opowieść to cenne świadectwo tamtych czasów - opowieść o dzieciach, które nie były szanowane i chciane. Sieroty błąkające się bez celu i pozostawione na pastwę losu miały szczęście, gdy trafiały na ciocie i babcie opisane w książce. Gdy jednak nie miały opieki - nie było happy endu.

Dobrze, że taka książka jest lekturą w szkole. Warto o tamtych czasach przypominać i z dziećmi rozmawiać. 

Książka polecana jest przez Muzeum Powstania Warszawskiego i przeze mnie :)

Policjanci. Ulica. Katarzyna Puzyńska

Policjanci. Katarzyna Puzyńska

W dzisiejszych czasach praca służb mundurowych nie jest doceniana, a oceniana przez pryzmat doniesień medialnych. Sprawa Igora Stachowiaka, oskarżenia o kradzieże, współpracę z mafią czy nadużywanie siły są silnie związane z motywem policjanta. Próbuje to zmienić Katarzyna Puzyńska i jej rozmówcy - "Policjanci".

Każda z rozmów zawartych w książce "Policjanci" jest jedyna w swoim rodzaju. Policjanci po służbie opowiadają o swojej pracy, która dla każdego jest czymś więcej. Słowo służba odmieniane jest przez wszystkie przypadki, podobnie jak poświęcenie i wiara w to, co się robi. Osoby spoza policji, dla których praca jest pasją można w moim środowisku policzyć na palcach jednej ręki. U Puzyńskiej wszyscy jak jeden mąż twierdzą, że praca w policji to jest to!

Jak to zwykle w społeczeństwie, w którym o policji najwięcej powiedzieli Bogusław Linda, Władysław Pasikowski i Patryk Vega trudno pogodzić się  z tym, że rzeczywistość nie jest tak ciekawa i kolorowa. Oczywiście - są przekleństwa, przestępcy i pościgi jednak nie jest to to samo, co w "Pitbullu". W rozmowach, które przeprowadziła Puzyńska trudno znaleźć tych nawalonych policjantów, którzy do złodziei strzelają jak do kaczek, potem piją, biją gangusów a wieczorem rżną ich żony. Wszystko to oczywiście bez munduru i z piękną fryzurą na żel.

Praca policjanta to rozwiązywanie problemów z Twojego otoczenia Drogi Czytelniku. Rutynowe odwiedzanie meliny, w której sąsiad regularnie bije żonę i dzieci. Poszukiwania zaginionych staruszków oraz nieletnich, którym zdaje się, że są dorośli. Pacyfikacja kiboli, dla których życie to wojna a klub sportowy to coś więcej niż Bóg i rodzice w jednym. Potem jest też pomoc alkoholikom, którzy potrafią na Izbę Wytrzeźwień trafić trzy razy ... dziennie. Nie wspominam już o trupach, których opisywany stan rozkładu wywołuje odruchy wymiotne już podczas czytania. A jak kończy się im służba - po kilkunastu godzinach na pełnych obrotach to zdarza się, że trzeba jeszcze być w pracy bo coś się stało.

Puzyńska umiejętnie zadając pytania stworzyła prawdziwy obraz polskiej Policji. Niedofinansowanej, nielubianej i wykorzystywanej w walce polityków. Pracujący w niej ludzie są dla wielu obywateli wrogami numer jeden. Zamiast szacunku jest HWDP i inne inwektywy. A przecież to oni są pierwsi na miejscu zdarzeń, w których zwykły obywatel mdleje od razu.

Ciekawe czy "góra" czytała książkę Puzyńskiej - a w niej sugestie, pomysły i argumenty przemawiające za ciągłą reformą Policji? Przykład starych latarek czy braku rękawiczek lateksowych nie nastrajają optymistycznie.

Zanim znów pomyślisz o Policji jako o nierobach przeczytaj "Policjantów". Książka, która niestety nie rozpoczęła dyskusji o pracy w tej służbie. Już po jej wydaniu byliśmy świadkami ogólnopolskiego strajku tej grupy zawodowej. Czy on coś zmieni? Miejmy nadzieję, że tak.

Wielkie odkrycie Bubal. Anna Cerasoli

Skąd wiadomo, ile owiec wyszło z zagrody i czy wszystkie wróciły, jeśli żyje się w czasach, kiedy nikt jeszcze nie potrafi liczyć?

Poznajcie Bubal, małą pasterkę, która wynalazła pierwsze liczby, pasąc owce. Tak - to nie żart  a ciekawe podejście do początków matematyki. Jak powstała potrzeba liczenia? Czy od razu wymyślono liczby a może proces ten był bardziej skomplikowany?

Bubal mierzy się ze sporym wyzwaniem, jakim jest przypilnowanie stada i jego wyżywienie. Wiadomo, że trawa nie odrasta od razu a przebywanie w jednym miejscu wypasu dla owiec to też żadna frajda. Metodą prób i błędów Bubal odkrywa podstawy dodawania ale również mierzy się z  podejmowaniem decyzji oraz odpowiedzialnością za nie.

Książka zdecydowanie dla sympatyków i przeciwników matematyki. Jedni znajdą w niej potwierdzenie wielkości "królowej nauk" - inni zaś mogą przekonać się o wartości, jakiej daje zmiana podejścia do tego przedmiotu. Któż bowiem z nas nie chciałby być Bubal odkrywającą nowe rzeczy w wydawałoby się odkrytym świecie.

"Wielkie odkrycie Bubal" to fascynująca podróż do źródeł matematyki, do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło.

Książka jest jedną z pozycji w Wielkim Maratonie Czytelniczym.

NC Plus dla stałych klientów

Jaką ofertę ma platforma NC Plus dla stałych klientów? Czy istnieje tam pojęcie stałego i wiernego klienta u polskich dystrybutorów usług telekomunikacyjnych? Kiedy zaczyna się (i kończy) stały klient lat w sieci 10?

Lata lecą a NC Plus dla stałego i starego abonenta ma podwyżkę pakietu bez nowych kanałów i zniżkę. 5 złotych na zgody marketingowe. Jeśli nie - ulgi brak bracie i płacz i płać. Czy jakoś tak bo po kolejnym telefonie z centrali człowiek gubi się i miota w ofertach, propozycjach i robieniu w balona.

Słyszałem w ostatnich dniach wielu konsultantów NC Plus uświadamiających mi, że mam najlepiej na świecie. Mam pakiet z Canal Plus i HBO za 150 złotych miesięcznie. Nowy klient dostaje to za 129 złotych plus w prezencie Eleven Sport i Polsat Premium. Czyli na zdrowy, januszowy rozum ma więcej. Nie dla konsultantów NC Plus.

Widziałem w salonach wielu ludzi, którzy przychodzą przedłużać umowę mówiąc - jak dacie za pół ceny to przedłużę. Miły konsultant odpowiada, że nie da za darmo ale warto poczekać na oferty świąteczne, które tradycyjne pojawią się w listopadzie - wiadomo - tuż przez Bożym Narodzeniem. Wtedy dla mnie abonament będzie za 200 złotych plus miesięczna opłata za wypożyczenie dekodera.

Na całe szczęście takie traktowanie klienta sprawia, że człowiek otwiera oczy i zdaje sobie sprawę, że jakikolwiek operator telewizyjny jest nic niewarty. Te same filmy gonią te same filmy a wiadomości jedne pragną być bardziej po dobrej zmianie niż drugie. Piłkarze i tak nie wygrywają a siatkówka mnie nie kici. Z kolei koszykówka jest sportem niszowym (nawet w Canal Plus) więc pozostaje inwestycja w NBA League Pass.

Byłem abonentem NC Plus. Już nie jestem. Jestem szczęśliwy.

Mądrość i różne niemądrości. Wiesław Łukaszewski

Czym tak właściwie jest mądrość? Czy są jakieś wyznaczniki, które jednych zaliczają do bardzo mądrych a innych do lekko nieprzystosowanych? Wiesław Łukaszewski w swojej książce "Mądrość i różne niemądrości" (wydawnictwo Smak Słowa) stara się zaprezentować czym tak naprawdę ta cnota jest.

Mądrością zajmowali się już starożytni.  Robili to przede wszystkim filozofowie, ale już wcześniej w Torze, w Biblii znajdziemy księgi mądrościowe: Przypowieści Solomona, Księgę Koheleta i inne rozproszone biblijne teksty. Jedno z badań, w którym ludzie mieli wskazać osoby mądre wybierało Jezusa Chrystusa. Więc może sekret mądrości kryje się w świętej księdze chrześcijaństwa?

To oczywiście moje uproszczenie. Wiesław Łukaszewski w książce prezentuje najważniejsze prace dotyczące mądrości, jakie powstały w XX wieku i nie tylko. Łączy poglądy w czasie i przestrzeni. Prezentuje swoją własną definicję tej cnoty będąc przy tym skromnym i ... niesamowicie mądrym.

Lektura książki "Mądrość i różne niemądrości" sprawia, że czytelnik znajduje odpowiedź na pytania, jakie autor zadaje we wstępie. Chodzi mianowicie o naszą postawę dotyczącą pewnych - wydawałoby się - spraw oczywistych. Moda na nieszczepienie dzieci, wiarę we wróżki czy "zdrowe" wyciągi z trawy zamiast chemioterapii nie można nazwać mądrymi. Czy więc cofamy się? Przyjmujemy jako społeczeństwo kierunek ku temu, co było i nie było najciekawsze?

Ja znam odpowiedź na te pytania właśnie dzięki książce Łukaszewskiego. Polecam lekturę przed najbliższymi wyborami samorządowymi 2018.

Felicia zaginęła |Jørn Lier Horst | Recenzja

Felicia zaginęła

Jørn Lier Horst to pisarz, który swoje doświadczenie w pracy jako policjant połączył idealnie z pisarskim powołaniem. Przekonacie się o tym czytając "Felicia zaginęła".

Pewnego dnia komisarz William Wisting otwiera nową sprawę o zaginięcie. Bez śladu ginie młoda dziewczyna, której ojciec umarł na raka a matka jest w stanie agonalnym. Może nie radzi sobie z problemami i popełniła samobójstwo? A może uciekła od problemów i za bardzo narcystycznego męża?

Trup w szafie

W tym samym czasie podczas prac budowlanych zostaje znalezione ciało kobiety w szafce na robocze ubrania. Ciało jest bardzo stare i trudne do zidentyfikowania.

William Wisting prowadzi dochodzenie ścigając się z czasem. Bowiem tylko parę dni dzieli niewyjaśnione zabójstwo sprzed lat od przedawnienia. Kto zabił i kogo zabił? Motyw? Dochodzenie Williama Wistinga odkrywa sieć kłamstw i brzemiennych w skutkach wydarzeń. Pomimo lat, jakie upłynęły od zbrodni jej skutki sprawcy odczuwają do dzisiaj.

Ktokolwiek widział. Ktokolwiek wie

Jørn Lier Horst powołując się na rosnącą liczbę zaginięć tworzy opowieść pokazującą ten problem. W Polsce takimi sprawami zajmuje się specjalna jednostka - u Horsta jest to niezniszczalny Wisting. Autor pięknie  snuje opowieść o miłości, nienawiści, zbrodni i przypadku, który wpływa na życie wielu ludzi.

Do końca nie wiadomo, kto zabił. Podejrzenia padają to na policję, to na bogatego przedsiębiorcę czy młodego informatyka. W tle William Wisting musi mierzyć się także z własnym życiem - dorastającymi dziećmi oraz żoną, która wyjeżdża na misję do Afryki.

"Felicia zaginęła" to drugi tom opowieści o Wistingu - równie mocny, co pierwsza książka Jørn Liera Horsta. 

Jak zadowolić kobietę?

Od niepamiętnych czasów mężczyźni walczą z szybkimi reakcjami na bodźce seksualne, by znaleźć sposób na doprowadzenie do orgazmu znacznie wolniej reagującej kobiety. Legendy miejskie dotyczące długości stosunków w filmach erotycznych wpędzają w kompleksy. Ian Kerner w bardziej i mniej naukowy sposób stara się rozwiać wszelkie mity.

Filmy erotyczne, które dziś wychowują młodzież w tych sprawach pokazują macho, którzy albo rżną godzinami albo są obsługiwani przez kobiety oralnie przez długie minuty. A one? Brak, nic i zero nie opisuje tego typu erotyki.

Ian Kerner stara się wyjaśnić swój pomysł na wzajemne dawanie rozkoszy. Od wyjaśnienia anatomii, poprzez naukowe badania i ankiety przeprowadzane na tysiącach kobiet prezentuje wnioski, które każą zastanowić się nad jakością życia w alkowie XXI wieku. Okazuje się, że nie jest najlepiej a kobiety, które nie są zadowolone mówią o tym tylko w badaniach. W relacji z partnerem wszystko jest ok.

"Jej orgazm najpierw" można traktować jako kompendium wiedzy dla tych, którzy nie chcą zatrzymać się na pozycji misjonarskiej. To propozycja rozszerzająca horyzonty użytkownikom redtube'a i youporna. To książka dla chcących świadomie wiedzieć więcej.

Warto przeczytać i zapamiętać.

Asseco Arka Gdynia pokonała Mistrza!

Rozgrywane mecze w samo południe nie zawsze należą do pasjonujących. Jednak to, co wydarzyło się w dzisiaj w Gdyni na długo zapadnie kibicom w pamięci.

Mało kto spodziewał się, że gracze Asseco Arki, którzy przegrywali 23 punktami wygrają w całym spotkaniu 98:89. Najlepszym zawodnikiem meczu był Krzysztof Szubarga (22 punkty, 2 zbiórki, 11 asyst). Świetne spotkanie rozegrał Dariusz Wyka (22 punkty, 8 zbiórek, asysta, 2 przechwyty, blok) oraz Robert Upshaw (11 punktów, 4 zbiórki, asysta, blok), którego dzielnie wspierał Marcel Ponitka.

Gdynianie przełamali w końcu serię meczy bez zwycięstwa. Potwierdzili jednak, że praca Przemyława Frasunkiewicza i całego sztabu trenerskiego idzie w dobrym kierunku. Nie było w zespole słabego ogniwa, bo każdy grał na 100 procent swoich możliwości.

Miejmy nadzieję, że zespół pokaże pazur także w meczach Eurocup.

Asseco Arka Gdynia - Anwil Włocławek 98:89 (16:29, 28:30, 28:16, 26:14)

Asseco Arka Gdynia: Szubarga 22, Wyka 22, Bostic 14, Upshaw 11, Ponitka 10, Florence 8, Dulkys 6, Witliński 3, Łapeta 2, Garbacz 0, Kamiński, Stryjewski

Anwil Włocławek: Michalak 21, Lichodiej 13, Sobin 13, Zyskowski 11, Simon 10, Mihailović 9, Łączyński 5, Parzeński 4, Szewczyk 3, Komenda 0, Marković 0, Wadowski 0

Katarzyna Puzyńska na spotkaniu w Redzie

Reda nie jest może stolicą polskiego kryminału jednak dzięki Aferze Kryminalnej 2018 do tej piękniej mieściny najlepsza autorka kryminałów w Polsce - Katarzyna Puzyńska.

Afera Kryminalna to największy na Pomorzu festiwal kryminału, który powstał w 2011 roku z inicjatywy Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gdańsku oraz gdańskiego wydawnictwa Oficynka. Od początku swojego istnienia festiwal gościł najznamienitszych twórców kryminału, thrillera i sensacji.

Wśród nich są i mistrzowie, i uczniowie, autorzy z wieloletnim dorobkiem literackim i debiutanci, profesjonaliści przekazujący wiedzę wartą wykorzystania w tym gatunku i pasjonaci intelektualnej gry. Do nich bez wątpienia należy Kasia Puzyńska - osoba, która wzięła sprawy w swoje ręce i sama poprowadziła spotkanie.

Pytania o bohaterów jej sagi w Lipowie - Emilię, Weronikę i oczywiście Daniela rozpoczęły dyskusję, z której zebrani mogli dowiedzieć się, jak to jest z tworzeniem tak dobrej opowieści. Autorka "Czarnych Narcyzów" wyjaśniała skąd się biorą tytuły jej książek oraz pomysły na dalsze losy bohaterów. Jakie jednak one będą - nie powiedziała zasłaniając się "pomidorem".

Ciekawym wątkiem, który pojawiał się w opowieściach Puzyńskiej była psychologia - najpierw studia, potem epizod z wykładaniem na uczelni i wykorzystywaniem zdobytej wiedzy podczas tworzenia kolejnych opowieści. Ta właśnie warstwa sprawia, że każda opowieść autorki "Utopców" jest jedyna w swoim rodzaju i niepowtarzalna.

Pogodna i otwarta Kasia Puzyńska podpisała mi się w "Dolinie Muminków" i swoich książkach. Wypada życzyć sobie, by słabsi autorzy dążyli do poziomu Kasiu a mocniejsi czerpali chochlą z jej źródła skromności, pokory i siły w dążeniu do celu.

Gdybyście więc mieli okazję uczestniczyć w spotkaniu z Katarzyną Puzyńską w bibliotece, kinie, kawiarni, pubie czy na Woodstocku - nie przegapcie. Takich ludzi trzeba poznawać osobiście. I już!

Twarz w tłumie.O'Nan Stewart, King Stephen

Wyobrażałeś sobie kiedyś czytelniku jak to jest z tą karmą i tymi ludźmi, z którymi nie żyłeś za dobrze? Stephen King w oszałamiającym opowiadaniu "Twarz w tłumie" pokazuje, że życie bardziej skomplikowane niż nielimitowany dostęp do internetu i fajne konto na Instagramie.

Głównym bohaterem opowiadania autora "Carrie" jest Dean Evers. Stary mężczyzna, bardzo samotnym po śmierci żony, z którą przeżył 46 lat. Pozostała mu jedna pasja: namiętnie ogląda mecze baseballowe w telewizji.

Kiedyś był kibicem Red Sox, a po przejściu na emeryturę i osiedleniu się na Florydzie kibicuje także kiepskim Devil Rays, choć stara miłość nie rdzewieje i kiedy nadarza się okazja ogląda także czerwone skarpety.

Pewnego dnia, oglądając mecz, Evers widzi na trybunie dentystę, którego znał jako dziecko. Na kolejnym meczu to samo miejsce zajmuje wspólnik Eversa… który nie żyje. Sytuacja się powtarza, tylko zmieniają się osoby. Przychodzi moment, w którym Evert musi wziąć sprawy w swoje ręce.

Stephen King jako mistrz krótkiej formy umiejętnie stopniuje napięcie w dość krótkiej opowieści. Okazuje się, że nawet gra w baseball może mrozić krew w żyłach i być zalążkiem dyskusji na tematy bardzo poważne.

Śmierć i przemijanie w "Twarzy w tłumie" jest bezwzględna. Zabiera wszystkich bez względu na wiek, ilość pieniędzy na koncie i umiejętności wykorzystywane w łóżku. Przypomina również, że w życiu rzadko liczą się do końca rzeczy, za którymi tak gonimy - z pieniędzmi na czele. Dean Evers przypomina sobie swoje relacje - słabe, niedoskonałe, nasiąknięte kłamstwem a czasem i zbrodnią. Staje w ich obliczu jak na Sądzie Ostatecznym. Co z tego wyniknie?

Zapraszam do lektury.

W wysokiej trawie. Joe Hill

W wysokiej trawie. Joe Hill

Joe Hill to godny następca Stephena Kinga. Opowiadanie "W wysokiej trawie" przywodzi na myśl "Dzieci kukurydzy" i straszy bardziej niż się to wydaje.

Główni bohaterowie opowiadania - Cal i Becky to kochające się rodzeństwo. Kiedy Becky zachodzi w ciążę na pierwszym roku studiów, brat decyduje się jej pomóc i odwieźć siostrę do rodziny w drugiej części Stanów.

Przejeżdżając przez Kansas słyszą wołanie o pomoc, które dobiega z przylegającego do szosy wielkiego pola traw. Zatrzymują się na parkingu przy kościele pod dziwnym wezwaniem „Czarnego Kamienia Odkupiciela”. W pobliżu nie ma nikogo, a dziecinny głos dobiega z niedaleka, więc decydują się wejść w trawy i wyprowadzić dziecko na bezpieczną drogę.

Jednakże pole zakłóca poczucie kierunku, powodując, że Becky i Cal gubią się w trawie. Spotkanie z ludźmi w niej żyjącymi będzie dla nich zabójcze.

Cal i Becky dostają się w sam środek koszmaru, który mógł wymyślić tylko Joe Hill. Zabójcza trawa i tajemniczy kamień odkupiciela sprawiają, że czytelnik do samego końca nie wie, czy uda się obojgu bohaterom wyjść z tej przygody w całości.

Joe Hill nawiązuje do "Dzieci kukurydzy" wykorzystując postać dziecka do stworzenia potwora na miarę XXI wieku. Autor doskonale wie, czego się boimy i "W wysokiej trawie" daje nam to w stu procentach.

Opowiadanie obowiązkowe dla fanów grozy.

O Kamilu, który patrzy rękami

O Kamilu który patrzy rękami

Pięcioletni Kamil jest niewidomy. Ale czy to powód, żeby się go bać, litować nad nim albo natrętnie się o niego troszczyć? Okazuje się, że książki, które zostały wybrane do Maratonu Czytelniczego 2018 uczą dzieci więcej niż my rodzice i nauczyciele potrafimy o niepełnosprawności powiedzieć.

Wracając do pytania postawionego na wstępie - czy trzeba litować się nad niepełnosprawnymi? Stanowczo nie! Kamil - niewidomy całkiem dobrze sobie radzi i jak każdy chłopiec miewa szalone pomysły i niezwykłe przygody. Gra w piłkę, próbuje swoich sił w jeździe na rowerze a czasem gubi się w wielkim centrum handlowym tylko dlatego, że współczująca ciocia chce mu kupić nowe spodnie. Jednocześnie nakrywa do stołu, ubiera choinkę i wykonuje inne obowiązki domowe.

Oczywiście wspólnie ze starszą siostra Zuzią świetnie się bawią, robią sobie psikusy, a kiedy trzeba – stają za sobą murem. Na przykład kiedy pewien pan w restauracji uważa, że ciemne okulary Kamila to wymysł niewychowanego bachora. Albo kiedy w tramwaju nikt nie chce bratu ustąpić miejsca. Albo kiedy piłka zamiast do bramki wpada w samo - szklane okienko.

Książka oswaja z nieznanym światem, w którym patrzy się rękami. Oswaja czytelników, którzy na swojej drodze pewnie nie raz spotkają osoby poznające dotykiem otaczający ich świat. Jak zachować się? Czy pomagać? Co mówić, a czego nie wypowiadać? To tylko niektóre z zagadnień, jakie porusza Tomasz Małkowski.

Kim zostanie niewidomy Kamil w przyszłości? Astronautą? Pisarzem? Komikiem? Przeczytajcie książkę Tomasza Małkowskiego i zobaczcie, że świat poznawany rękoma jest równie ciekawy (a nawet ciekawszy) niż ten nasz widziany tylko z perspektywy szkiełka i oka.

Zbrodnia niedoskonała

Czy istnieje 'Zbrodnia niedoskonała"? Czy morderca pozostanie bezkarny? Na te i inne pytania świetnie odpowiada duet Katarzyna Bonda i Bogdan Lach w książce "Zbrodnia niedoskonała".

Autorzy wyjaśniają w książce, na czym polega tzw. profilowanie i jaka jest historia tej metody badawczej. Od Stanów Zjednoczonych, przez Europę aż do Polski obserwujemy rozwój nauki, która dla niewtajemniczonych jest jak magia i wróżenie z fusów.

Bonda i Lach przestawiają etapy tworzenia portretu psychologicznego nieznanego sprawcy, proponując na końcu rozdziału zagadkę kryminalną dla czytelników. Główną część książki stanowią opisy zbrodni i działań prowadzących do znalezienia sprawcy. Bogdan Lach - pierwszy profiler w Polsce opowiada w zaskakujący sposób o swojej trudnej pracy i przypadkach, w których pomoc profilera okazała się zbawienna.

Opisywane sprawy zostały podzielone ze względu na motyw wiodący: seksualny, zemsty, rabunkowy, krzywdy i urazy, lęku i niepokoju, urojeniowy. Motyw seksualny to opowieść o seryjnych gwałcicielach ale i żądnych zemsty mężczyznach. Kobiety również mają swoje za uszami jeśli idzie o chęć zemsty. W książce nie ma zbrodni, która byłaby spowodowana w obronie własnej.

Autorzy przedstawiają charakterystyczne cechy ofiar i sprawców zbrodni związanej z danym motywem, a także typowe okoliczności i przebieg poszczególnych spraw.

Wspomniane opowieści łączy ludzkie niepohamowanie emocji. Sprawcy w małym procencie są zimnymi i nieczułymi draniami. Wielu z nich to recydywiści, z których Bogdan Lach czytał jak z kartki. Cechy osobowości, wykształcenie i nieszczęśliwe dzieciństwo pojawiają się w wielu profilowych sprawach pokazując czytelnikowi, że w często środowisko kształtuje dobrego człowieka w zły sposób. Wszystko jednak w momencie popełniania zbrodni leży w jego rękach.

Świetnia książka.

Masz to jak w banku. Ryszard Ćwirlej

Masz to jak w banku

Ryszard Ćwirlej w swoich opowieściach o milicjantach z Poznania umie zabawić czytelnika. W "Masz to jak w banku" łączy historię PRL-u z kryminalnymi aferami i sporą dawką dobrego humoru, którego główną osią jest porucznik Teofil Olkiewicz.

Jest rok 1989. W modzie królują niepodzielnie marmurkowe dżinsy. Na ulicach miast pojawiają się przedsiębiorczy handlarze, którzy wprost z toreb, walizek i składanych stolików sprzedają deficytowe towary przywiezione z Zachodu. W Warszawie trwają obrady Okrągłego Stołu, a ludzie mówią, że już niedługo handel walutami przestanie być w kraju zakazany. Jeszcze nikt o tym nie wie, ale za chwilę PRL rozsypie się jak domek z kart, a rządząca partia, przewodniczka narodu, przestanie istnieć.


Tymczasem w Poznaniu dochodzi do tajemniczych morderstw dokonanych na miejscowych handlarzach dewizami. Wszystko wskazuje na to, że ktoś chce przejąć walutowy interes szefa poznańskich cinkciarzy Grubego Rycha dybiąc również na jego życie. Partnerka cinkciarza zostaje zabita serią z kałasznikowa - on sam cudem unika śmierci.

Śledztwo w sprawie zabitych handlarzy walutą przejmuje komenda wojewódzka milicji. Szef zespołu dochodzeniowo-śledczego powierza je kapitanowi Mirkowi Brodziakowi, który prywatnie jest dobrym znajomym Rycha. Sprawy zaczynają się komplikować, gdy wysłany na miejsce przestępstwa porucznik Teofil Olkiewicz znika bez śladu, a sprawą cinkciarzy zaczyna interesować się poznańska SB.

W "Masz to jak w banku" obserwujemy kolejne potyczki milicjantów z SB. Kapitan Brodziak nie może znieść tych cwaniaków. Wyjątkiem jest jednak Teofil Olkiewicz, który czuje się w tamtej rzeczywistości jak ryba w wodzie. Jego zaginięcie związane jest ściśle z SB jednak nikt nie chce go likwidować. Teofil nadal nadużywa trunków i cieszy się życiem, w którym jego prochowiec sprawia, że wielu widzi w nim polskiego Colombo.

Ćwirlej kolejny raz udowadnia, że jego kryminał milicyjny to jest coś. Tamten Poznań i tamte realia tworzą niesamowity klimat, którego nie mają inne kryminały. Szkoda, że to już ostatnia książka z tej serii.

Śliski interes. Ryszard Ćwirlej

Śliski interes. Ryszard Ćwirlej

W "Ręcznej robocie" czytelnik natykał się na odcięte ręce. W przypadku "Śliskiego interesu" mamy do czynienia z ciałami, które nie wiedzieć czemu... znikają z grobów i znajdują się w samym centrum Poznania.

Akcja powieści rozgrywa się zimą 1983 roku. Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Chorąży Teofil Olkiewicz z Komendy Wojewódzkiej Policji w Poznaniu zupełnie przypadkowo i wbrew swojej woli zostaje oficerem prowadzącym śledztwo w sprawie zwłok znalezionych na ulicy w pryzmie śniegu. Szybko okazuje się, że to ciało wykradzione z grobu na jednym z poznańskich cmentarzy. Czyżby w mieście grasował nekrofil?

Chorąży Teofil Olkiewicz rozpoczyna śledztwo zapijając jednocześnie swoją grypę poczciwą polską wódką. W międzyczasie chce rozwiązać zagadkę chrzczenia wódki, co jest zbrodnią gorszą niż wspomniany teofil - przepraszam nekrofil.

Partner i kolega Olkiewicza, podporucznik Mirosław Brodziak, dzięki swoim rozległym kontaktom w świecie przestępczym dowiaduje się, że jego przyjacielowi z dzieciństwa, cinkciarzowi Rychowi Grubińskiemu, grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Konkurencyjna grupa cinkciarzy chce go zlikwidować. Na domiar złego, wiedzą gdzie Grubiński się ukrywa. Brodziak nie ma czasu do stracenia. Musi ostrzec przyjaciela. Wyrusza do zagubionego pośród lasów gospodarstwa ze świadomością, że w tym samym kierunku podążają bandyci.

"Śliski interes" to prawdziwy popis chorążego Olkiewicza. Ma sposobność poznać dwie panie, które swoimi obfitymi kształtami i pociągiem do wypicia duszkiem szklanki wódki kradną mu serce. Dostaje się w samo centrum handlu narkotykami i ma sposobność smakować kokainy, która z Olkiewiczem zrobi rzeczy niesamowite.

Teofil znajduje czas na to i rozwiązywanie kryminalnej zagadki, która dla niejakiego komisarza Marjańskiego jest podstawą do napisania opowiadania lepszego niż przygody Borewicza - "Morderca zawsze zostawia ślad". Głównym bohaterem jest Teofil Markiewicz a jego pierwowzorem nie kto inny jak poczciwy Teofil.

Spora dawka humoru w połączeniu z klimatem tamtych lat - a zima była wtedy sroga sprawia, że 2 godziny wystarczą, by poznać tajemnicę poznańskich nekrofilów i cechy charakteru, za którymi tak uganiają się panie od Olkiewicza.

Mój numer jeden jeśli idzie o pisarstwo Ryszarda Ćwirleja.

Ręczna robota. Ryszard Ćwirlej

Ręczna robota. Ryszard Ćwirlej

Młodzież nie pamięta ale kiedyś (czytaj w PRL) to były czasy. Pracował człowiek w milicji i przychodził do pracy to musiał się napić. Jak się nie napił, to czas mijał jakoś wolno i bezproduktywnie. Dobrze wie o tym chorąży Teofil Olkiewicz - jeden z ważniejszych bohaterów stworzonych przez Ryszarda Ćwirleja. W "Ręcznej robocie" to on właśnie gra główne skrzypce przy rozwiązywaniu trudnej zagadki kryminalnej.

8 marca 1986 roku w pociągu relacji Berlin-Poznań znaleziono ciało przemytnika, skomplikowana społeczna struktura została poważnie naruszona. Brutalne morderstwo miało być dla kogoś ostrzeżeniem. Tylko dla kogo? Wspomniany Teofil łapie podejrzanego od razu. Przepraszam - ten podejrzany jest od razu winny. 

Fakt, że zatrzymany nie ma nic wspólnego z morderstwem, jest zupełnie nieistotny - najważniejsze by zyskać czas i spokojnie prowadzić dalsze dochodzenie. Obok działań milicji swoje własne śledztwo prowadzi też Gruby Rychu, szef poznańskich cinkciarzy i prywatnie przyjaciel Mirka Brodziaka, który pracuje z chorążym Teofilem. Kto pierwszy odkryje prawdę?

"Ręczna robota" Ćwirleja to barwna, a jednocześnie realistyczna historia kryminalna, w której trup ściele się gęsto a na dodatek humoru jest w tej opowieści co niemiara.

Wspomniałem już o smutnym nałogu picia w pracy, który jednak w połączeniu ze śmieszną postacią Teofila Olkiewicza tworzy mieszankę wybuchową. Co rusz czytelnik śmieje się widząc kolejne pomysły tego bohatera - nieskuteczne acz bardzo sympatyczne. W ogóle trudno z dzisiejszej perspektywy nienawidzić takiej milicji. Za Olkiewiczem każdy poszedłby w ogień.

Ćwirlej doskonale czuje się w opisywaniu ale i przeżywaniu tamtej rzeczywistości. Przemyt dóbr materialnych z Niemiec, cinkciarze współpracujący z SB i szary Kowalski, który nie ma co ze sobą w tej rzeczywistości zrobić. Wszystko jest niesamowicie piękne.

Kto chce dowiedzieć się, dlaczego tyle trupów w Poznaniu pojawiło się wtedy w Dzień Kobiet - zapraszam do lektury.

Potomek. Graham Masterton

Potomek. Graham Masterton

Jeronimo Martins zrobiło, robi i pewnie robić będzie wiele w zakresie popularyzacji czytelnictwa w Polsce. Dodam popularyzacji książek, które trzeba i są warte przeczytania. Tak jest także (sic!) w wypadku Grahama Mastertona i jego "Potomka", którego dostać można w Biedronce za 9,99 zł.

Opowieść zaczyna się podczas II Wojny Światowej, w której to James Falcon - kapitan kontrwywiadu musi niszczyć hordy wampirów mogących przesądzić o zwycięstwie nazistów. Uzbrojony w rumuńskie tłumaczenie biblii, pociski z gwoździ, którymi ukrzyżowano Chrystusa i tajemniczy olejek wychodzi obronną ręką z wielu starć. Nie udaje mu się tylko złapać szefa wszystkich krwiopijców - Duki.

Wojna choć wygrana - trwa nadal. Kilkanaście lat później w Londynie wampiry dają znać o sobie. Ludzie zaczynają ginąć a MI6 potrzebuje takiego specjalisty jak James.

Zabić trzeba wiele wampirów. Z najpotężniejszym z nich - Doinem Ducą James Falcon stoczy pojedynek, którego finału nie przewidzi nawet największy fan powieści Mastertona.

Dojrzała, świetnie napisana, przerażająca - tak o książce napisał Robert Cichowlas, który na Mastertonie zjadł zęby. Autor "Potomka" świetnie oddaje klimat II wojny światowej, w którą wpisuje klasyczny motyw wampirów. Jego podział na strzygi żywe i umarłe oraz sposoby walki z nimi podobają się bardzo.

Widać, że Masterton zrobił porządny reasearch jeśli chodzi o temat Rumunii, Draculi i wszystkiego, co z nim związane. Akcja toczy się szybko, przetykana seksem i scenami walki. Zresztą Masterton to mistrz opowiadania aktów seksualnych. Jego literackie zbliżenia należą do pobudzających wyobraźnię i prezentujących całą gamę pomysłów na udany seks :)

"Potomek" to opowieść nie tylko dla fanów wampirów. To po prostu jest coś!

Mocne uderzenie. Ryszard Ćwirlej

Ryszard Ćwirlej w tworzonym przez siebie kryminale milicyjnym czuje się jak ryba w wodzie. "Mocne uderzenie" pokazuje siłę jego pisarstwa.

Mamy rok 1988. Podczas Festiwalu Muzyki Rockowej w Jarocinie na polu namiotowym zostają znalezione zwłoki młodej dziewczyny. Już na pierwszy rzut oka widać, że przyczyną śmierci było zgruchotanie skroni jakimś tępym narzędziem - prawdopodobnie młotkiem. Mariusz Blaszkowski, podchorąży ze szkoły milicyjnej w Szczytnie, rozpoczyna śledztwo wbrew prawu (bo nadal się uczy) i zaczynając żmudną wojnę z SB.

Wkrótce przybywają mu jednak najlepsi koledzy z Poznania: kapitan Mirek Brodziak i chorąży Teofil Olkiewicz. Ten pierwszy to człowiek, który tylko przez przypadek został milicjantem, bo równie dobrze mógłby zostać przestępcą, drugi to zdeklarowany wielbiciel mocnych trunków, który zrobi wszystko byle tylko się nie przepracować i wypić ile się da.

Tymczasem w Poznaniu zostają znalezione zwłoki mężczyzny, który zginął w podobny sposób jak dziewczyna w Jarocinie. Czyżby obie sprawy łączyły się ze sobą?

Razem z Teofilem Olkiewiczem, który jest dla mnie milicjantem numer jeden w opowieści Ćwirleja prowadzę śledztwo z zaskakującym finałem. Okazuje się, że nie wszystkie tropy prowadzą do celu a PRL to nawet ciekawy ustrój, w którym milicja - patrz Brodziak ściśle współpracuje z ówczesną mafią - vide Gruby Rychu.

Ćwirlej świetnie oddaje ówczesne realia z Jarocinem na czele. W "Mocnym uderzeniu" spotkamy między innymi Jurka Owsiaka (tego od WOŚP), który jest ważnym bohaterem opowieści. Przewijają się gwiazdy Solidarności, dzieci-kwiaty i piersi skinheadzi.

Ryszard Ćwirlej to jest gość. Książka, którą zdecydowanie trzeba przeczytać.

Gdy zapada zmrok. Jørn Lier Horst

"Gdy zapada zmrok" to opowieść, która pokazuje czytelnikowi początki owocnej kariery Willama Wistinga - bohatera powieści Horsta, znanego już Wam z moich poprzednich wpisów.

W "Gdy zapada zmrok" William Wisting jest świeżo upieczonym ojcem bliźniaków, a także młodym i ambitnym konstablem w policji, który marzy o tym, by zostać kryminalnym. Cóż - na razie na to się nie zanosi. Zostaje mu praca zwykłego krawężnika.

Patrolując ulice Wisting ma "szczęście". Podczas brutalnego napadu, niespodziewanie znajduje się w centrum dramatycznych wydarzeń. Ma okazję "prawie" złapać złoczyńców. Sprawa trafia jednak w ręce kryminalnych, którzy nie chcą by niedoświadczony Wisting mógł się wykazać.

Wisting niezrażony wraz z przyjacielem jedzie zobaczyć stare auto, które ktoś chce okazyjnie sprzedać. Na miejscu nasz bohater znajduje ślady po kulach i zaczyna rozwiązywanie zagadki, która nigdy nie została rozwiązana. Okazuje się, że to początek drogi, która kształtuje Wistinga jako doskonałego detektywa.

Norweski pisarz tworząc opowieści o Williamie Wistingu bazuje na schemacie, w którym zawsze pojawia się morderstwo. Wtedy w grę wchodzi doświadczenie autora - Horsta jako policjanta piszącego o swojej byłej pracy.

Ta nie przypomina znanych nam opowieści kryminalnych. Nikt się tutaj nie zalewa w trupa, nie stara zaćpać problemów i uciec od codzienności. Żmudne narady, badanie dowodów i rozmowy ze świadkami są budulcem, który autor idealnie składa do kupy. Oczywiście wynik zawsze jest pozytywny - zbrodniarz zostaje ujawniony, osądzony i osadzony za kratami.

Wszystko dzieje się w majestacie i poszanowaniu prawa, które nie nadąża jednak za zmianami w Norwegii i na świcie. Młody Wisting nie spodziewał się tego, co nastąpiło w XXI wieku. Ciemna strona mocy jest silniejsza i przebieglejsza a policja coraz bardziej bezradna.

"Gdy zapada zmrok" to świetna powieść dla tych, którzy chcą zacząć przygodę z Williamem Wistingiem od dużego A.

Polecam.

Kluczowy świadek. Jørn Lier Horst

Jørn Lier Horst w kolejnej opowieści dotyczącej mrocznych tajemnic norweskiego miasta tym razem zajmuje się morderstwem historycznym, na kanwie którego powstał "Kluczowy świadek".

Książka zaczyna się podobnie do świetnego "Jaskiniowca". Preben Pramm leży martwy od tygodnia. Jest nagi, związany, a na jego ciele widać ślady wyszukanych tortur. Dom jest wywrócony do góry nogami, ale nie wygląda na to, żeby zabójcy znaleźli to, czego szukali. Nikt się nie zainteresował człowiekiem, który dla wielu był nikim. Bez rodziny, przyjaciół i relacji umarł nie tak jak żył.

Komisarz William Wisting zaczyna prowadzić śledztwo, które rzuca nowe światło na osobę, która prawie nie miała zainteresowań. Jedynie miłość do tanga czy ornitologia ale przecież aż kilka tysięcy ludzi w Norwegii należy do oficjalnego związku zrzeszającego miłośników ptaków.

Jaka była tajemnica Pramma? Czemu musiał umrzeć w tak brutalny sposób? Okazuje się, że denat uwielbiał obserwować i z tej obserwacji nagle dorobił się sporego majątku, którego nigdy nie miał. Ponadto zaczął zadawać się z towarzystwem mającym związki z handlem narkotykami.

William Wisting łączy w logiczną całość opowieści, które z pozoru nic łączyć nie powinno. Podoba mi się ta logika, dedukcja i ślad długoletniej pracy autora - Horsta w policji. Umie pokazać szczegóły kolejnych operacji, techniki i trzymać napięcie tak, jakbyśmy naocznie to śledztwo obserwowali. Pozornie typowa i nudna opowieść bez uzależnienia od alkoholu i narkotyków sprawia, że czytelnik bawi się przednio.

Kolejna świetna książka od wydawnictwa Smak Słowa z serii z Williamem Wistingiem
.

Psy gończe. Jørn Lier Horst

Jak to jest z tą naszą znieczulicą? Czy interesujemy się, gdy sąsiad od dłuższego czasu nie odbiera poczty i przestał wychodzi na dwór? "Psy gończe" Jorna Liera Horsta to opowieść o tragedii współczesnego świata, która wykorzystywana jest przez złych ludzi.

Zaledwie trzy domy dalej od mieszkania policjanta Williama Wistinga zostają odnalezione zwłoki mężczyzny, który przez cztery miesiące siedział martwy przed migającym ekranem telewizora. Nic nie wskazuje na to, aby jego śmierć była wynikiem przestępstwa. Viggo Hansen był człowiekiem, na którego za życia nikt nie zwracał uwagi, więc jego śmierć również nie wzbudza sensacji i nie trafia na czołówki gazet. A jednak z jakiegoś powodu ta sprawa budzi ciekawość córki Wistinga, która jest dziennikarką. Line postanawia napisać artykuł: portret zupełnie nieznanej osoby pozostawionej samej sobie w kraju, który stara się dbać o wszystkich.

Kiedy Line prowadzi swoje śledztwo policja otrzymuje zgłoszenie o odnalezieniu kolejnych zwłok. Wygląda na to, że ciało musiało tam leżeć przez długi czas. Co więcej - przy ciele znajduje się ślad, który sprawia, że cała norweska policja zostaje postawiona na nogi. Śmierć Viggo Hansena była przypadkowa? Wisting wie, że to nieprawda.


"Psy gończe" to książka, od której nie można się oderwać. Wydawałoby się - przypadkowa śmierć jest początkiem poszukiwań, od których zależy los wielu kobiet w Norwegii. Człowiek, który przez nikogo nie był kojarzony rozwiązał zagadkę kryminalną i ... zginął. Czy jego los podzieli Line?

Jej dziennikarskie śledztwo, które w "Psach gończych" wysuwa się na pierwszy plan jest jedynym ostatnio książkowym motywem żunalistycznym. Zresztą bardzo dobrze opisanym i trzymającym w napięciu równie dobrze jak śledztwo kryminalnych od Wistinga.

Wspomniany komisarz trzyma klasę prezentując skrupulatną pracę norweskich śledczych wraz z ich sukcesami i porażkami.


 Jørn Lier Horst wymiata po raz kolejny. Zanurzam się więc w następną opowieść z cyklu o Wistingu.

Gdy morze cichnie. Jørn Lier Horst

Przygody z Jørnem Liernem Horstem ciąg dalszy. "Gdy morze cichnie" to kolejna opowieść, w której doskonały kryminał pokazuje Norwegię jakiej nie znamy.

Nieprzytomny mężczyzna zostaje odnaleziony na schodach miejskiej apteki. Jest postrzelony w brzuch i najwyraźniej ktoś chciał, aby został zauważony. Wkrótce policja znajduje w pobliżu zwęglone kości na pogorzelisku. Kiedy dodatkowo fale wyrzucają na brzeg zwłoki, William Wisting rozumie, że tym razem będzie miał do czynienia z inną sprawą kryminalną.

Okazuje się bowiem, że zapomniana przez Boga mieścina może być centrum przerzutu dużej ilości narkotyków a nawet miejscem, w którym próbują ukryć się groźni terroryści. William Wisting wykorzystując swoje umiejętności oraz ekipę, która prawie nigdy nie zawodzi krok po kroku rozwiązuje sprawę. Finał zaskakuje nie tylko czytelnika. Wszystko to dzieje się w niezwykle szybkim tempie. Czas ucieka, a źli ludzie czekają aby zrobić coś naprawdę złego.

Horst po raz kolejny pokazał klasę i wyczucie w pisaniu swoich kryminałów. "Gdy morze cichnie" to opowieść policyjna z zaskakującym początkiem i efektownym zakończeniem. Lubię poczciwego komisarza Wistinga, który nie ma problemów z piciem czy narkotykami. Lubię gościa, bo w swojej pracy jest uczciwy i skrupulatny. Uwielbiam go, bo z dziennikarzami rozmawia tak, że stanowi wzór dla policjantów, którzy chcą wzorowo współpracować z mediami.

Kolejna świetna powieść Horsta. Polecam.


Zobacz także seria z Wistingiem.

Jedna jedyna. Jørn Lier Horst

Seria opowieści z Williamem Wistingiem, który od lat ukazuje się nakładem wydawnictwa Smak Słowa to czytelnicza uczta kryminalna na najwyższym poziomie. Przykładem niech będzie "Jedna jedyna".

Opowieść zaczyna się niebanalnie. Mój ulubieniec - komisarz William Wisting zostaje wezwany do tajemniczego wykopu w środku lasu. Pozornie nic nieznaczący, pusty grób jest początkiem sprawy, która zajmie wszystkich mieszkańców okolicy. Mianowicie - znana piłkarka ręczna - Kajsa Berg, w drodze do centrum treningowego, nagle znika bez śladu. Zaraz po tym, wybucha pożar lasu, w którym ginie anonimowy człowiek. Obok leży martwy kot z odciętymi łapami.

William Wisting podczas prowadzenia śledztwa czuje, że wszystkie osoby zdają się coś ukrywać. Nauczyciele, właściciel sportowego klubu, sąsiad,który wynajmował Kasji mieszkanie oraz jego siostrzeniec. Wszyscy pozornie stać mogą za zniknięciem dziewczyny, która nie miała żadnego konfliktu z prawem.

Kim była Kasja? Zdolną piłkarką ręczną czy świetną manipulantką winną śmierci zakochanego po uszy chłopaka? Kolejne wydarzenia z jej życia sprawiają, że komisarz Wisting wkracza w świat młodych - gniewnych. Świat, w którym prawo nie istnieje, a życie? Życie jest mniejszą wartością niż pieniądze.

Jørn Lier Horst stworzył świetną opowieść kryminalną, w której do końca nie wiemy, czy Kasja została zamordowana a może nadal żyje? Przy okazji Horst stara się pokazać współczesne życie Norwegii tak fascynujące i ciekawe.

"Jedna jedyna" to świetny kryminał. W połączeniu z tropikalnym upałem, jaki teraz panuje w Polsce to świetne połączenie na nadchodzący weekend.

Unfuck yourself. Napraw się

Gary John Bishop - ponoć znany i lubiany coach w książce "Napraw się!" twierdzi, że wszystkie teksty w stylu "będzie dobrze", "jestem najlepszy" czy "najlepszy będę" można między bajki włożyć. Bishop proponuje "nowe" spojrzenie na życie.

Bolesny policzek polega na tym, by w końcu ludzie zaczęli oddzielać emocje od rzeczywistości. Autor zwracając uwagę na fakt, iż wielu ludzi poddaje się swoim emocjom, co kończy jakiekolwiek działanie. Mniej myśl - więcej żyj.

"Jestem do niczego" czy "jestem smutny" albo "jestem samotny" to tylko niektóre wyrażenia oddające emocje płynące z większości monologów wewnętrznych. Jak się takie wewnętrzne gadanie kończy? Wszyscy wiemy :)

Przykładem niech będzie grupa osób, które "motywują" kolejne instagramowe czy facebookowe profile. Otóż nie motywują. Ludzie siedzą wpatrzeni w pięknie zdjęcia, czytając słabe teksty coraz bardziej nie akceptują siebie i dążą do ideału, który ideałem nie jest. Przeżywają życie innych - z większą ilością followersów - mało zastanawiając się nad swoim.

Bishop w przeciwieństwie do wielu mówców motywacyjnych nie twierdzi, że jest alfą i omegą. Jego porady to działania kroczkami a nie krokami. Oczywiście w kilkunastu miejscach książki złapać można go na wierze w karmę, wszechświat, który się mści i kosmitów. W paru jednak miejscach jest naprawdę spoko.

"Unfu*c yourself" to propozycja filozofii miejskiej, która może mieć zastosowanie w życiu. To co, próbujemy?

Wybawiciel. Jo Nesbo

Podróży literackiej po Norwegii z Jo Nesbo ciąg dalszy. W "Wybawicielu" jesteśmy w Oslo, by wraz z Harrym Hole'm znaleźć mordercę ważnej persony z organizacji zwanej Armią Zbawienia.

Ścigamy więc nieuchwytnego płatnego zabójcę z byłej Jugosławii. Przeczesujemy środowiska narkomanów, dewiantów, członków Armii Zbawienia wyczekujących nowego zbawiciela, który ma ich wyzwolić od beznadziei życia - choćby przez śmierć.

Patrzymy z perspektywy na organizację, która zamiast pomagać tworzy nie do końca zdrowe relacje między członkami i patologie, którymi potem zajmuje się skuteczna norweska policja.

Jo Nesbo oprócz świetnej kryminalnej zagadki, która do końca pozostała przeze mnie nierozwiązana daje czytelnikowi możliwość obcowania z problemami kraju, który dla nas - Polaków jest krainą mlekiem i miodem płynącą.

Któż z nas nie ma w rodzinie wujka czy kuzyna, którzy za chlebem podążyli na północ Europy zarabiając w miesiąc pieniądze, których trudno szukać na ważnym stanowisku w Polsce przez rok.

Otóż Norwegia - podobnie jak inne kraje boryka się z poważnymi problemami, których nie przysłonią nawet największe pieniądze i zdolni pisarze kryminałów. Ci ostatni jednak sprawiają, że ktoś powinien w końcu zacząć organizować wycieczki śladami znanych detektywów. Od Oslo zaczynając :)

Jak zwykle w alkoholowej formie jest Harry Hole posiadający zdolnego psychoterapeutę oraz mnóstwo przemyśleń na tematy życiowe. Jednak nawet on nie przewidział, że żądza zemsty może być tak silna, iż zajmie całą książkę. Potem także głowę, bo jak nie myśleć po lekturze "Wybawiciela" o ostatecznych tematach człowieczeństwa. Skąd zło i czy każdy może stać się mordercą?

Zapraszam do lektury.

Karaluchy. Jo Nesbo

Kontynuując literackie poszukiwania książek, które mogą dać coś więcej niż kolejne miejsce na półce zajęte zacząłem "rozgryzać" Jo Nesbo. Po "Więcej krwi" wybór padł na "Karaluchy". Jak skończyło się to spotkanie?

Akcja “Karaluchów” zaczyna się, gdy norweski policjant, Harry Hole, wyrusza do Tajlandii, gdzie w jednym z moteli znaleziono zwłoki norweskiego ambasadora. Harry wsiada do samolotu skacowany, z zapasem zastrzyków witaminy B12 i wkrótce zaczyna krążyć po zaułkach Bangkoku: wśród świątyń, palarni opium, dziecięcych prostytutek i barów gogo.

Pozornie prosta sprawa zaczyna nabierać rumieńców. Harry odkrywa, że w tej sprawie chodzi o coś więcej niż o morderstwo. Tajemnice są tak mroczne, że nie powinny nigdy ujrzeć światła dziennego. Niestety - ktoś w Norwegii nie pomyślał wysyłać Hole'a do Azji.

Harry Hole to alkoholik z problemami, którego toleruje jedynie przełożony. Toleruje, bo Harry jest zabójczo skuteczny. Pomiędzy jednym a drugim piwem rozwiązuje zagadki niegorzej niż Sherlock wypowiadając przy tym słowa lepiej niż zawodowy krasomówca.

Jo Nesbo w "Karaluchach" nie tylko prezentuje czytelnikowi świetny kryminał ale również świetnie pokazuje Tajlandię - państwo o wielu twarzach i problemach, które tak mocną łączą się z "oświeconą" Europą.

Bogu ducha winny ambasador? A może to żona chciała pozbyć się męża? Czy córka miała jakiś motyw? Albo inaczej - spisek najwyższych norweskich władz przeciwko dobremu ambasadorowi?

Chcecie poznać odpowiedzi na te pytania. Czytajcie "Karaluchy" przy zapalonym świetle.

PS. Świetny jest również audiobook, w którym Harry Hole mówi do nas głosem Borysa Szyca.

Wilkierz. Ignatius Przebendowski

Książka "Wilkierz. Ignatius Przebendowski" to ważna publikacja patrząc na rozwój Wejherowa. Ukazała się dzięki wsparciu wejherowskiego starostwa, Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej.

Wilkierz to w dawnej Polsce ustawa wydana przez radę miejską lub ławę sądową, regulująca wewnętrzne sprawy miast i wsi lokowanych na prawie niemieckim. Wejherowo taką ustawę wydało w 1650 roku.

Autorem wejherowskiego wilkierza jest Ignacy Przebendowski - starosta pucki i mirachowski tytułów niezliczoncyh. Zbiór praw miał zapewnić właściwie funkcjonowane miasta i ludzi, którzy zdecydowali się w nim zamieszkać.  Prawa w książce są różne. Niektóre z naszej perspektywy brzmią śmiesznie.

Przykładowo przepis 44 mówił, iż: "ci obywatele, którzy trzymają szynk, powinni sprzedawać piwo z browaru miejskiego, a gorzałkę z pańskiej gorzelni". Dalej można było dowiedzieć się, że każdy "obcy" alkohol podlegał dodatkowej opłacie. Bydło należało wypasać na wspólnym pastwisku - w przeciwnym razie groziła kara 4 florenów. Posiadać własną broń - karabin, szpadę i torbę nabojów.

Ówcześni przewidzieli wszystko. Gdy (niech Bóg wybaczy) pojawił się w Wejherowie pożar każdy mieszkaniec zobowiązany był do stawienia się ze skórzanym wiadrem i pomocy przy gaszeniu. Brak pomocy to 15 florenów kary bądź więzienie. Temat ognia i zabezpieczeń przed pożarem zajmuje ważne miejsce w wejherowskim wilkierzu. Współcześni panowie od BHP mogliby się czegoś nauczyć.

Wydaje mi się, że taki lokalny wilkierz działał lepiej niż nasze demokratyczne wybory. Spisane obowiązki mieszkańców i włodarzy uzupełniały się zapewniając zapewne spokojną egzystencję. Udział mieszkańców w życiu Wejherowa i ich wpływ na wydarzenia sprawiał, że nasze obywatelskie budżety i podatki od gruntu to pikuś w porównaniu z tym, czego świadkiem był Ignacy Przebendowski.

Publikację pod względem merytoryki nadzorował prof. Andrzej Groth związany z Uniwersytetem Gdańskim. Świetnie wydany wilkierz pod względem edytorskim sprawia, że trzeba ją mieć. Więcej informacji o niej znajdziecie na stronie wejherowskiego muzeum tutaj.

Outsider. Stephen King

Outsider. Stephen King

"Outsider" to kolejna powieść Stephena Kinga, który stara się utrzymać pozycję człowieka straszącego nas skutecznie i obficie. Po doskonałym "Pudełku z guzikami Gwendy" przyszedł czas na opowieść, w której każdy może odnaleźć siebie jako winnego zbrodni, których nigdy nie popełnił. Niemożliwe? 

Akcja rozwija się bardzo szybko. W pewnym amerykańskim miasteczku znalezione zostaje zmasakrowane ciało jedenastoletniego chłopca. Słowo masakra nie oddaje całości okrucieństwa - świadkowie zaś są pewni co do dwóch rzeczy. To zbrodnia, która zasługuje na najwyższą karę. Drugi pewnik to sprawca - uznany trener miejscowej drużyny baseballa - Terry Maitland. Prywatnie mąż i ojciec dwóch córek.

Dr Jekyll i Mr Hyde?   Detektyw Ralph Anderson, którego syna Maitland kiedyś trenował, nakazuje przeprowadzić natychmiastowe aresztowanie w świetle jupiterów. Maitland ma wprawdzie alibi, ale Anderson i prokurator okręgowy wkrótce zdobywają kolejny niezbity dowód: ślady DNA.

Sprawa wydaje się oczywista. Do momentu, kiedy pojawiają się nowe szczegóły. Kto kłamie? Kto próbuje wrobić biednego nauczyciela? A może nie jest on taki niewinny jak się mieszkańcom i czytelnikom wydaje?

Stephen King - jak zauważają specjaliści - znajduje się w najbardziej twórczym okresie. Nie porównywałbym tego z czasem, gdy powstało "Lśnienie" czy "To" jednak próby literackie Kinga z 2018 roku bardzo mi się podobają.

W "Outsiderze" King oprócz sięgania po legendy z meksykańskiej kultury, wyrażaniu swojej opinii na temat obecnej polityki i prezydenta znów pokazuje Amerykę, której nikt nie chce nam pokazać. Małe miasteczka rządzące się plemiennymi zasadami. Jest zbrodnia? Są świadkowie? I choć mamy wątpliwości i cały bagaż osiągnięć Terrego Maitlanda werdykt może być tylko jeden. Jeden?

"Outsider" wciąga niesamowicie. Cieszę się, że mistrz nadal pozostaje mistrzem - pomimo upływu lat.

Stephen - rób to dalej!

Han Solo. Gwiezdne wojny - historie

"Han Solo" to kolejna z części sagi "Gwiezdnych wojen". Dla widza ciekawa opowieść - dla producenta klapa finansowa jak głoszą tytuły z gazet i portali.

Legendarnego Hana poznajemy w momencie, gdy próbuje wraz z ukochaną Qi’Rą opuścić Korelię w poszukiwaniu życia bezpiecznego i bez powinności wobec krwawego szefa. Niestety dwójka zostaje brutalnie rozdzielona, a chcący robić karierę jako pilot statków kosmicznych Han, ostatecznie ląduje na wojennym froncie.

Wojenka nie jest dla niego. Dzięki dziwnemu zbiegowi okoliczności Han bierze udział w akcji rabunkowej, która ma zapewnić mu pieniądze, sławę i miłość pozostawioną na planecie śmieciarzy. Niestety - szybko okazuje się, że nie jest to takie proste.

Han Solo znany jako odważny, buńczuczny i niepokorny rzezimieszek musi sprawdzić się w wielu ekstremalnych sytuacjach. Ale dla gościa, który nie ma problemu w przelatywaniu Sokołem czy innymi pojazdami przez przysłowiowe ucho igielne nie ma rzeczy niemożliwych.


"Han Solo" to opowieść, która podobała mi się bardziej niż "Ostatni Jedi" czy "Łotr". Widzowie nie będący fanami opowieści Lucasa znajdą tu dużą dawkę dobrego humoru, momentów i finału, który pozostawia ochotę na więcej.

Świetnie grane postaci Hana Solo i Lando Carlissiana dopełniają obrazu spójnego i ciekawego. Takie właśnie powinny być "Gwiezdne wojny".

Czekam z niecierpliwością na kolejną część gwiezdnej sagi bez względu na to, czy Disney zarobi więcej czy jeszcze więcej dolarów. Ważne są emocje widza - prawda?

Więcej krwi. Jo Nesbo

Jo Nesbo nie należał do moich ulubionych pisarzy. Oprócz dziwnej ochoty na kupowanie jego książek za 9,99 w Lidlu żeby mieć nie szło za tym ani czytanie ani tym bardziej zgłębianie umysłu człowieka, który dla wielu jest jeszcze lepszym pisarzem skandynawskim niż inni lepsi pisarze skandynawscy. Po lekturze "Więcej krwi" twierdzę, że Nesbo to pisarsko jest ktoś.

Okładka "Więcej krwi" głosi, że książka ta jest kontynuacją "Krwi na śniegu". Akcja dzieje się na dalekiej północy naszego kontynentu - tam, gdzie trudno porozumiewać się po norwesku - choć to jeszcze Norwegia a słońce prawie nigdy nie zachodzi.

W tej rzeczywistości próbuje się ukryć Joe Hansen przedstawiający się jako Ulf. Handlarz haszyszem i były pracownik Rybaka -  bossa mafii z Oslo ucieka przed jego zemstą. Poznając kolejnych mieszkańców miejsca zapomnianego przez Boga stara się odnaleźć spokój i szczęście? Niestety - sieci Rybaka sięgają daleko i mroczna przeszłość dopada Joego szybciej niż się spodziewał.

Jo Nesbo tworzy ciekawą opowieść, w której jak mawiał Umberto Eco - nieudolnie szukamy winnego, zbrodniarza żądając sprawiedliwości i zadośćuczynienia. Trochę jak w dobrym hollywoodzkim filmie mamy do czynienia z dramatem głównego bohatera w końcu odnajdującego spokój i szczęście z odrobiną miłości. Oczywiście główny bohater jest po przejściach, z których prześladujący go Rybak to pikuś.

"Więcej krwi" to książka do czytania właśnie w okresie wakacji. Czyli jak - czytacie od dzisiaj?