Descubre Wejherowo, la joya escondida de Polonia

Wejherowo es una ciudad hermosa en el norte de Polonia, cerca del Mar Báltico, rodeada de lagos y colinas. Esta pequeña ciudad tiene una historia muy interesante y muchos lugares bonitos para visitar.

Opowiadania z Wejherowa. Cisza nad Cedronem

 Nigdy wcześniej nie byłem w Wejherowie, choć urodziłem się zaledwie sto kilometrów stąd. To miasto, jak wiele pomorskich miejscowości, niosło w sobie ciężar historii, który wyczuwało się w powietrzu, w kamiennych murach, w twarzach najstarszych mieszkańców. Przyjechałem tu w konkretnym celu – chciałem odszukać ślady pewnego człowieka, o którym krążyły opowieści tak niezwykłe, że trudno było oddzielić prawdę od legendy.

Opowiadania grozy z Wejherowa. Mgła, która śpiewa

 "Morze Bałtyckie nie oddaje wszystkich swoich zmarłych. Czasem zwraca ich fragmenty – buty wypełnione piaskiem, medaliony ze zniekształconymi twarzami, głosy, które nie potrafią zamilknąć. Najgorsze jednak chowa w bunkrach, tam gdzie beton ma pamięć, a mgła jest... żywa."

Opowiadania grozy z Wejherowa. Modlitwa, która nie milknie

Kalwaria Wejherowska ma 26 kaplic. Ale jest i 27. ta, której nie ma na mapach, ta, do której prowadzi ścieżka porośnięta pokrzywami. Mówią, że tam modlitwy nie docierają do Boga. Zamiast tego opadają jak kamień na dno studni, budząc to, co śpi w ciemności.

Opowiadania grozy z Wejherowa. Lasy, które głodują

"Lasy Oliwskie nie są tym, czym się wydają. Drzewa tu rosną zbyt gęsto, jakby próbowały zasłonić to, co dzieje się w ich wnętrzu. A ziemia... ziemia zawsze jest wilgotna, nawet w największe upały."

 

Opowiadania grozy z Wejherowa. Głosy z podpiwniczenia

"Kamienice mają pamięć. Cegły chłoną krzyk, drewniane schody zapamiętują kroki tych, którzy już nie wrócą, a piwnice... piwnice przechowują to, co powinno zostać zapomniane."

Opowiadania grozy z Wejherowa. Topielec z Wodnych Ogrodów

Wodne Ogrody w Wejherowie zimą zmieniają swój charakter. Fontanny milkną, pokryte lodem, a rzeka Cedron płynie leniwie pod warstwą szronu. Park, który latem tętni życiem, zimą staje się opustoszałą krainą cieni i szeptów. Szczególnie po zmierzchu, gdy nikogo już tam nie ma.